Emmy d'Arc

“De wereld verandert een beetje als je naar muziek luistert”. Wie zangeres en gitariste Emmy d’Arc één keer aan het werk ziet, weet perfect wat ze bedoelt.

Emmy groeit op met muziek. Ze zingt doodgraag, op de eerste plaats covers van haar favoriete artiesten. Dat zijn geen popsterren, maar halfgoden als Bruce Springsteen, Eddie Vedder en Johnny Cash en grootse vrouwen als Sinéad O’Connor en Dixie Chicks. De nummers die ze online post worden volop gedeeld. Emmy grijpt elke kans om live op te treden. Als ze maar kan spelen. Elke performance opent nieuwe deuren, haar agenda loopt aardig vol. De ontwapenende girl next door, die liever thuis rondhangt dan dat ze naar fuiven gaat, is onherkenbaar wanneer ze het podium opstapt. Een ‘kleine’ set bestaat niet. Elke keer verrast ze met haar doorleefde, volle stem. Elke keer eist ze alle aandacht op. En elke keer laat ze haar gitaar werken tot er snaren springen en haar vingertoppen bloeden. Haar krachtige covers slaan in als een bom. Mond-aan-mondreclame doet zijn werk en Emmy legt steeds meer contacten in de muziekwereld, met andere artiesten, bookers en managers. Zowel MNM als Studio Brussel spotten haar onmiskenbare talent en nodigen haar telkens weer uit. Niet veel later tekent ze haar eerste platencontract bij Universal Music Belgium. De 24-jarige Emmy mag dan een nuchtere Limburgse zijn, achter haar meisjesachtige glimlach schuilt een perfectionist vol ambitie. Het is dan ook geen toeval dat haar naam een ode is aan de onverzettelijke Franse heldin Jeanne d’Arc. Corona is geen rotsblok op Emmy’s muzikale parcours, integendeel. Ze gebruikt haar tijd om zich te concentreren op songwriting en schrijft in 2020 een resem nummers. Net als de muzikale iconen waar ze naar opkijkt, haalt ze inspiratie uit haar eigen leven, uit de gedachten die door haar hoofd zweven en stuiteren. Ze zingt over wie ze is en wie ze hoopt te zijn. Over waar ze dankbaar voor is en waar ze mee worstelt. Over wat het betekent om een goed mens te zijn, ondanks alles.