Je gelooft het niet, maar de meest gedraaide muziek op de platenspeler van Utrechtse indiefolksensatie Judy Blank is... Motown.

 Opzwepende soul met een bitterzoet randje, vaakverstopt onder feestelijke blazers. Dansbare droevige disco. Favoriet is ‘Tears of a Clown’, een banger van Smokey Robinson. De context van dit liedje werd de inspiratie voor Saddies, haar nieuwe EP, die in april verschijnt.

 Want het leven is nu eenmaal niet altijd een feestje.Na een onverwachte mentale breakdown afgelopen zomer leek het even klaar met Blanks’eindeloze wilde plannen en grote dromen. Niets leek meer de moeite waard toen haar optimisme wegsmolt en plaats maakte voor de beginselen van een burnout. De levenslust was ver te zoekenen het ontbreken van perspectief kleurde elke dag grijs.

Maar er kwam hulp uit onverwachte hoek.Na de eerste roerige periode ontstonden er weer flarden van liedjes. Zinnen en ideetjes flitsten langs wanneer ze duizelig achter haar piano zat, zich niet groot probeerde te houden en toegaf:‘’Ik ben niet oké.’’ Het bleek gratis therapie. Langzaam aan verzamelde ze een stapel nieuwe liedjes met donkere thema’s: mentale druk, anxiety, FOMO. Ze produceerde zichzelf, ondertoeziend oog van producer Roy van Rosendaal (Figgie, Le Motat, Nonchelange) in zijn studio, die ironisch genoeg in een voormalige GGZ-instelling is gevestigd.

 Ondanks de beladen thema’s klinken de glimmende folkdeuntjes niet zwaar, maar speels, licht en dromerig. Herkenbare sores wordt bezongen met een linke dosis zelfspot. En met succes: de sarcastische eerste single,‘Karaoke’, explodeerde op de Nederlandse radio terwijl ze zelf in Mexico zat. Dit voorjaar verschijnt de rest, op een pastelkleurig cassettebandje. Inclusief blazers