Yong Yello

Af en toe krijg je een plaat in handen die je helemaal uit je lood slaat. Die je raakt waar het pijn doet maar tegelijk zo goed is dat je er geen afstand van kan nemen. Meer nog: je wil ze opnieuw horen. En daarna nog een keer. Omdat ze onverbloemd de waarheid vertelt, én woekert met muzikale vondsten. Marcel en het magnetisme van de goot is zo’n plaat. 

Tot voor kort bestond Yello Staelens vooral in kleine lettertjes op platenhoezen. Als beatleverancier van Tourist LeMC bijvoorbeeld. Of als creatieve sparring partner van Glints. Daarnaast is hij als componist en producer mee verantwoordelijk voor het solosucces van Noémie Wolfs. Mooie referenties. Maar tegelijk voelde hij toch de behoefte om zelf zijn verhaal te vertellen. In zijn eigen taal. Met zijn eigen woorden. De briljante debuutsingle ‘Als Ge Slaapt’ gaf vorig jaar al een idee hoe dat zou klinken, en ‘Waanzin’ – de voorloper van de eerste volwaardige plaat - bevestigt het: Yong Yello heeft iets te vertellen. En laat het meteen duidelijk zijn dat hij er de man niet naar is om de waarheid te verbloemen. Integendeel: Yello zegt onverkort waar het op staat, en spaart daarbij noch zichzelf, noch de mensen die hem omringen. 

Marcel en het magnetisme van de goot brengt een fictief verhaal in kaart, al berust het wél op ware feiten. Dat is ongemakkelijk, soms. En hard. Maar Yong Yello wil dan ook méér dan gewoon gratuit entertainen. ‘In Amsterdam’ gaat over een ex die op de moeilijkste momenten niet de steun kreeg die ze nodig had. ‘NV De Smet’ beschrijft de verwoestende kracht van alcoholisme, en ‘Maandagmiddag’ staat stil bij cokedealers die aan het begin van de week al aan hun ronde beginnen om al hun klanten tegen het weekend bediend te hebben. ‘Cirkels’ gaat over hoe we genetisch zijn voorbestemd om over de generaties heen steeds weer dezelfde fouten te maken. ‘Luchtkasteel’ schetst dan weer de achtergrond bij een gefaalde relatie, en wie zelf ooit gedumpt is zal zeker de frustratie herkennen die in ‘Waanzin’ wordt verwoord. Jazeker: de liefde is mooi. Maar ook ziekelijk. En destructief. Soms zelfs op hetzelfde moment.  

In haast elk nummer loopt een spoor van vernieling dat uiteindelijk naar de fatale terminus leidt: aan de Londenbrug bezegelt Marcel – de protagonist die van elk nummer een hoofdstuk in hetzelfde verhaal maakt - zijn lot. Het is geen happy ending. Misschien had het verhaal van Marcel ook het verhaal van Yong Yello kunnen worden. Maar in het échte einde van het plaat - meteen de titelsong - wordt het gedoemde einde toch nog afgewend. Goeie mensen nemen soms slechte beslissingen, maar die hoeven niet onherroepelijk te zijn. Het duiveltje dat je vanop je schouder fout advies influistert, kan je van je afschudden. Ook al is het niet altijd makkelijk om je rug weer te rechten. En blijven nieuwe verleidingen lonken achter elke hoek. 

Nee, dit is geen feestplaat, maar je kan er wél plezier aan beleven. Want naast een buitengewoon visueel verhalenverteller toont Yong Yello zich een uitzonderlijk componist. Dat hoor je aan de meticuleuze precisie waarmee elke melodie precies in de juiste plooi valt. Dit gewoon hip hop noemen, is de nummers te kort doen. Omdat er ook funk in zit. Pure pop, ook. En zelfs een zucht jazz. Bovendien: lang geleden dat we nog eens een plaat gehoord hebben waar de potentiële singles elkaar zo roekeloos voor de voeten lopen. Marcel en het magnetisme van de goot is een wereldplaat in een wereldtaal. Het Antwerps. Yong Yello heeft er zijn tijd voor genomen. Maar het resultaat is navenant. Hij kan er maar best aan wennen dat zijn naam voortaan in iets grotere letters op de hoes zal staan.